Langs de zes uitersten van Nederland, per Mazda6

Junior is navigator gedurende de reis, en die taak bestaat uit het opzoeken van het volgende reisdoel en om dat vervolgens in de navigatie van de Mazda in te voeren. In zijn schriftje heeft hij een lijst gemaakt van rijtijden en afstanden, deze zullen nauwgezet gevolgd worden. De Mazda6 is inmiddels ruim tien jaar op de markt, maar voelt nog geenszins gedateerd aan. Mazda koos indertijd voor een controller om het infotainment te bedienen, in de CX-30 die ik kortgeleden reed wordt hetzelfde systeem gebruikt. Het is een uitgekiend systeem dat een korte leercurve heeft en amper afleidt tijdens het rijden. Bij zijn introductie was de Mazda6 de eerste Mazda die volgens de toen nieuwe Kodo-designtaal was gestileerd. En de term Jinba Ittai werd toen ook geïntroduceerd. Anno 2021 / 2022 hebben beide nog niets aan zeggingskracht verloren, de 6 is nog altijd een elegante verschijning – growing old gracefully, zoals dat heet – en het rijgedrag is tien jaar later ook nog erg aansprekend. In het geval van de Sportive maakt het onderstel die typebenaming helemaal waar. Onze Mazda staat op Bridgestone winterbanden die iets luidruchtiger zijn dan zomerbanden en je levert iets aan stuurgevoel in. Maar onze rit heeft niet het doel om een snelheidsrecord te vestigen, integendeel: we zijn benieuwd naar het verbruik over lange afstand. De brandstofmeter staat nog altijd op ‘vol’ en ons volgende reisdoel – het oostelijkste punt van Nederland – is minder dan een uur rijden.

Nieuweschans ligt er rustig bij op dinsdagmorgen, op de laatste afslag voor de Nederlandse grens verlaten we de A7 en laten we de Mazda6 uitrollen op de afrit. De Hamdijk onderaan de afrit vormt de grens met Duitsland, maar het is nog niet het oostelijkste punt. Zodra we Nieuweschans binnenrijden zien we meermaals een geslotenverklaring voor vrachtwagens, kennelijk is dit een geliefde sluiproute geweest om de Douane en het tolsysteem voor LKW’s te omzeilen. De supermarkt is het enige punt van bedrijvigheid, zelfs zonder gedwongen sluiting van de middenstand is Nieuweschans niet het meest sprankelende oord, eind december. Hoewel, in betere tijden zijn de Thermen van Nieuweschans een aangename plek om je innerlijke zelf eens flink op te laden. Daarvoor komen mensen van heinde en ver naar dit kuuroord. Maar wij zijn tevreden met de uitstekende stoelverwarming en climate control in de Mazda, en ons reisdoel ligt binnen bereik: de brug over het Wymeerer Sieltief. Hier gaat Nederland vloeiend over in Duitsland, slechts het straatmeubilair verraadt dat je hier in Duitsland bent. We parkeren de Mazda in de berm om snel wat foto’s te maken. Zo rustig als het in het dorp was, zo druk is het op dit weggetje. Junior poseert even voor een foto halverwege de brug: een been in Nederland, het andere in Duitsland.

Freie fahrt

De volgende stop is het zwaartepunt van Nederland, volgens junior ligt dat aan een zandpad en hij is niet zeker of we daar met de Mazda naar toe kunnen rijden. Hij heeft een adres genoteerd en het navigatiesysteem van de 6 herkent het, dus off we go! Bij Dreieck Bunde slingeren we Autobahn 31 op, en meteen worden we geconfronteerd met de verschillen tussen Nederland en Duitsland: het meest in het oog springende verschil is het openbare leven: Duitsland is duidelijk niet in lockdown. Mijn voorstel om even bij een bakkerijtje een koffiestop te maken wordt door junior resoluut afgewezen: zijn routeboek en rijtijden laten het niet toe. Een ander belangrijk verschil is het ontbreken van een maximumsnelheid op de A31 – als echte Nederlanders zijn we gewend om keurig met tempo 100 overdag te rijden, maar dat verhogen we tot 130 kilometer per uur. Onze SkyActiv-G heeft een gemiddeld verbruik van 6 liter per 100 kilometer genoteerd, maar dat kruipt langzaam omhoog naar 6,3. Nog altijd een keurige waarde.

Het zwaartepunt van Nederland is iets anders dan het geografisch middelpunt. Beide zijn op verschillende manieren te berekenen, en elke berekening heeft weer een andere uitkomst. Als je Nederland op het kompas zou uitlijnen, inkaderen en vervolgens de diagonalen trekt, dan zou het kruispunt daarvan het midden markeren. Het zwaartepunt wordt berekend aan de hand van de grillige grenslijn, als je Nederland langs de grenzen zou uitknippen en optilt aan het zwaartepunt, dan blijft het land in balans. Frank Storbeck, geoloog van beroep, berekende in 1984 het zwaartepunt van ons land. Dat is een enorm karwei geweest, gezien de beperkte digitalisering van kadastrale kaarten in die tijd. Volgens zijn berekeningen ligt het zwaartepunt aan een zandweggetje in een bos bij Putten. Deze zandweg, de Peppelerweg, staat warempel in de navigatie van de Mazda, maar als we in Putten de afslag richting het bos nemen, wordt al snel duidelijk dat we de laatste anderhalve kilometer moeten lopen. Op zich geen probleem, maar het regent stevig. We parkeren de Mazda net voor het bord dat de geslotenverklaring aangeeft, trekken onze wandelschoenen aan en navigeren op de smartphone naar het zwaartepunt. Dat vinden we na 20 minuten lopen, en op het moment dat we daar aankomen stopt de regen. Het zwaartepunt is gemarkeerd met een zwerfkei waar een grote metalen ring aan gemonteerd is. Er is ook een marmeren plaquette aangebracht, maar de gegraveerde letters zijn onleesbaar geworden. We schieten een paar lollige foto’s, eten een boterhammetje en lopen in onze druipende outfit terug naar de Mazda. Mijn navigator gunt me amper tijd om mijn autorijdschoenen aan te trekken: hij heeft de navigatie al ingesteld op ons voorlaatste reisdoel van vandaag en zijn rijschema laat amper tijd voor een koffiepauze onderweg. Wat blijkt: vanaf het moment dat we de wandeling naar het zwaartepunt begonnen, heeft hij de stopwatch aangezet. Van de 45 minuten die het reisschema toeliet, hebben we 40 gebruikt. En de resterende 5 minuten kunnen we gebruiken voor een pitstop.