Langs de zes uitersten van Nederland, per Mazda6

Op naar het zuiden!

Het is dan ook de op één na langste etappe die we voor de boeg hebben, van Putten naar Vaals. Daar ligt het hoogste punt van Nederland, vlakbij grenspaal 1. De geschiedenis van de grensmarkering met België met bijna 400 grenspalen is bijzonder, maar daarover straks meer. Vorig jaar maakten junior en ik ook een rondrit door het ganse land, maar toen met onze eigen Hyundai i10. Op één dag hebben we alle 12 provincies bezocht, aan het eind van de rit hadden we 730 kilometer gereden. Het Hyundaitje zou ook deze roadtrip probleemloos volbrengen, maar tijdens deze bijna 3 uur durende etappe ben ik maar wat blij dat we de Mazda6 als reismobiel hebben. Toen de 6 op de markt verscheen waren Aziatische D-segmenters bijna allemaal van de markt verdwenen. De Primera, Galant, Kizashi waren al lang niet meer leverbaar, de Accord, Avensis, Optima en i40 waren voor de laatste ronde vernieuwd. Wat dat betreft is de Mazda6 de laatste der Mohikanen, zelfs de Europese concurrentie trekt zich stilletjes terug. Voor het hogere D-segment is dat anders – zeker buiten Nederland, want daar wordt een D-segmenter sedan / stationwagen nog altijd als de standaard-zakenauto beschouwd. Van meet af aan is de Mazda6 marktopwaarts geschoven, en de modelupdates hebben daar een belangrijke rol in gespeeld. De update van 2018 is de laatste grote modelwijziging, en die heeft de levensduur van de 6 behoorlijk nieuw leven ingeblazen, vooral wat het interieur betreft. Zoals ik in de recente test van de 3 en CX-30 al schreef, is de ergonomie van moderne Mazda’s voorbeeldig. Ook in de Mazda6 is dat niet anders, het is een auto die amper aandacht vraagt, je niet afleidt en op een subtiele manier van informatie voorziet. Dat laatste geldt voor het instrumentarium en head-up display, maar ook voor de feedback in het stuur. Maar ook de manier waarop de adaptieve cruise control en het adaptieve grootlicht werken dragen bij aan de rust en concentratie van de bestuurder. Dankzij deze geavanceerde systemen komen we behoorlijk ontspannen aan op het drielandenpunt in Vaals. De duisternis is ingevallen en het begint prompt met regenen zodra we de Mazda parkeren, maar we kunnen nog net een paar foto’s maken voor ons album. Feitelijk ligt het hoogste punt 60 meter vanaf grenspaal 1, maar we rekenen soepel: het hoogste punt is bereikt!

Na het hoogste punt volgt het hoogtepunt, althans voor een elfjarige: voor junior is er niets leuker dan een hotelovernachting. Ons hotel in Slenaken is nagenoeg verlaten, het diner wordt op de kamer geserveerd en door junior geïnterpreteerd als ‘roomservice’. Wat het hotel zo leuk maakt, zijn de dingen die we thuis niet hebben: een dispenser in de douche waarvan de zeepgel gelijktijdig zeep én shampoo is, de badmutjes en slofjes, tv kijken vanaf het bed, maar bovenal: de broekenpers. Nog voor bedtijd heeft junior zijn complete reisgarderobe door deze pers gehaald. Alle sokken, pyjama, ondergoed en shirts worden in een strakke plooi geperst. Junior’s kwaliteiten als wasopvouwer zijn net zo goed als zijn routeplanning: we hebben vandaag 640 kilometer gereden, en volgens zijn calculaties is dat exact de helft van de totale route.

Het zonnige zuiden: dag 2

Dag twee begint aanzienlijk zonniger dan dag een, en het hotel heeft een zeer uitgebreid ontbijt voor ons klaarstaan. Onze kamer kijkt uit over het prachtige heuvellandschap rondom Slenaken, het is werkelijk een prachtige plek om de dag te beginnen. Junior kijkt in zijn routeschrift en wil rond negen uur van start, we hebben de kortste én de langste etappe op de planning staan: vanaf het hotel naar grenspaal 12, en vervolgens dwars door België naar Sint Anna-ter-Muiden in Zeeland, het zuidelijkste en westelijkste punt van Nederland. Op de website bestemmingbuitenlucht.nl is veel informatie over de grenspalen tussen Nederland en België te vinden. De grens met Belgie is 458 kilometer lang, in 1843 is besloten om deze met 388 grenspalen te markeren. De zijn genummerd van 1 tot en met 369, dat de nummering niet doorloopt tot 388 ligt in het feit dat er langs de punten waar de Maas de grens vormt, aan weerszijden een grenspaal geplaatst is. Nummer 1 hebben we gister al gezien, in Vaals, nummer 369 staat in Cadzand-Bad. Nummers 359 en 360 markeren het westelijkste punt van Nederland.

De Mazda heeft amper tijd om warm te rijden op de etappe naar grenspaal 12. Vanuit het hotel rijden we Slenaken in om op de eerste kruising linksaf te slaan. Nog geen 500 meter verder hobbelen we over de Belgische grens, en 10 minuten later passeren we grenspaal 12 bij Plombières – Klein-Kuttingen. We parkeren de Mazda langs de Rue de Beusdael en wandelen naar de grenspaal. Het is duidelijk dat de betekenis van deze grensmarkering bekend is: op Google Earth vind je tientallen foto’s en ook geocachers komen hier regelmatig, getuige het lunchtrommeltje met cache aan de voet van de machtige eik die om de grenspaal gegroeid is. De tegenstellingen met het noordelijkste en oostelijkste punt zijn groot, bij de Noordkaap houdt het vasteland simpelweg op, op het oostelijkste punt gaan Nederland en Duitsland onzichtbaar in elkaar over, maar hier staat een duidelijke afrastering op de grens. De grillige grenslijn is het gevolg van een jarenlange planning en uitvoering waarbij vaak geen natuurlijke markering zoals een rivier, weg of bosrand gehanteerd kon worden. Ook de omgeving is anders, het heuvellandschap is prachtig, en ook de wegen zijn prachtig om te berijden.