Langs de zes uitersten van Nederland, per Mazda6

Zeche Zollverein in Essen, het eiland Fehmarn en het prachtige Rügen waren de afgelopen jaren ons reisdoel voor een roadtrip. Vorig jaar maakten we een rondreis langs alle twaalf provincies, vanwege de reisadviezen richting het buitenland. Helaas zaten we in december 2021 in hetzelfde schuitje, maar toch wilden zoonlief en ik er op uit. Onze reisdoelen voor dit jaar: de Middenweg, Europaweg, Rondweg en Rue de Beusdael. Dat klinkt als de trekkingslijst van de postcodeloterij, met een uitschieter naar het zuiden. Maar dit zijn de straten waar de extreme punten van het Nederlandse vasteland liggen. Onze roadtrip gaat dit jaar langs die punten, incluis het hoogste, laagste en het zwaartepunt. Een reis langs de zes uitersten, met een fijne reisauto: de Mazda6 Sportive.

De reistrolleys liggen in de kofferbak, de boterhammetjes zijn achter de kiezen en onze Mazda6 is net niet bevroren als we de voordeur achter ons dichttrekken. Junior heeft een schrift onder de arm met een lijst van adressen waar we het uiterste noorden, oosten, midden, zuiden en westen kunnen vinden. Omdat het hoogste en laagste punt van Nederland op de route liggen, hebben we die ook op ons lijstje gezet. Ook gaan we op zoek naar het zwaartepunt van Nederland, nabij Putten.

De reisauto: Mazda6 Sportive

Onze Polymetal grijze Mazda6 is een Sportive, deze uitvoering is sinds 2021 op de markt. Onder de motorkap ligt een tweeliter SkyActiv motor met 165 pk, in dit geval gekoppeld aan zestraps automaat. De stoelen zijn bekleed met prachtig rood leer, en voorzien van stoelventilatie en -verwarming. Bij een koude start opent de motorcomputer een bypass in het uitlaatsysteem om de katalysatoren snel op temperatuur te krijgen, deze auditieve opleving past mooi bij het sportieve karakter van de auto. We laten de Mazda even een minuutje draaien en leggen onze spullen in de auto. Als eerste schakelen we de stoel- en stuurverwarming in. Het is dat we niet hoeven krabben, maar het is vies koud buiten. Dat betekent echter niet dat het geen weer is voor een lange roadtrip. Volgens calculatie zouden we een kleine 1.300 kilometer voor de boeg hebben. De tripcomputer wordt gereset en de versnelling in Drive. It giet oan!

Vanuit onze woonplaats zijn we binnen 20 minuten op de A7 richting Groningen, de eerste kilometers is het nog aardenacht. Het adaptieve grootlicht van de Mazda6 maakt korte metten met de duisternis. Net buiten het dorp komt een groepje fietsers ons tegemoet, het adaptieve grootlicht maakt een uitsnede in het lichtbeeld waardoor ze niet verblind worden. Als we even later invoegen op de A7 is het inmiddels zonsopgang en in een uitzonderlijk rustige ochtendspits rijden we binnen een halfuur naar Groningen. De zon heeft nog geen potten kunnen breken, het is mistig en bovenal grijs. Het is geen weer waar je vrolijk van wordt, maar de stad Groningen is desondanks de moeite waard. Van de drie noordelijke provinciehoofdsteden is Groningen het meest interessant, en dat heeft te maken met de architectuur. Vanaf de ringweg – die momenteel onderwerp is van een zeer ingrijpende herinrichting – is een groot aantal interessante gebouwen te zien. Voor ons is het gebouw van de Gasunie een markante landmark, een aantal kilometers verderop staat het DUO-gebouw dat de aandacht trekt. Wij zien het vandaag echter niet, niet vanwege de mist, maar omdat onze afslag direct na het Gasunie-gebouw ligt. Via de zuidelijke ringweg en noordelijke ringweg gaat het op naar de N46. Links en rechts wisselen jaren ’60 hoogbouw en nieuwe hoogbouw elkaar af. In planologisch opzicht is Groningen een fascinerende stad, nergens is de stad eentonig of is er een conflict in architectuur. Oude uitbreidingen en nieuwe gebieden gaan vloeiend inelkaar over. Totdat je het viaduct Noorderhoogebrug bereikt, zodra je dit gepasseerd bent houdt de stad Groningen op en ineens rijd je op het platteland. Op de N46 klaart het op, we zien een bleek zonnetje en warempel zelfs blauwe luchten. Op de 20 minuten durende rit komen we welgeteld negen tegenliggers tegen, de provincie Groningen ligt er hier verlaten bij – alsof we naar het eind van de wereld rijden. Maar aan de horizon zien we links en rechts de schimmen van immense hoogspanningsmasten. De uitdijende leegte wordt vanuit onze ooghoeken ingesnoerd door een indrukwekkend hoogspanningsnet, en hoe dichter we bij de Eemshaven komen, des te meer wordt duidelijk welke rol dit stukje Groningen speelt in de landelijke elektriciteitsvoorziening: dit is het stopcontact van Nederland.

Van graanschuur tot belangrijkste energieleverancier

Groningen heeft altijd een cruciale rol gespeeld in de energievoorziening van Nederland, de enorme elektriciteitscentrales en de bovengrondse infrastructuur zijn vanuit technisch perspectief een fascinerend schouwspel, zeker als je op de Eemshaven aanrijdt. Net voordat we de Eemshaven binnenrijden doemt een immense windmolen in aanbouw op. Deze wordt gebouwd met behulp van een kraan die langs de mast omhoogklimt, een nieuwe techniek die hier beproefd wordt. De Eemshaven is ook het opstappunt voor de veerboot naar Borkum, het Duitse Waddeneiland. Dat we de landsgrens naderen is zichtbaar: de zeedijk is ook echt het einde van Nederland. Op een driesprong is het rechtsaf naar Borkum, linksaf naar de Middenweg. De Noordkaap ligt aan de Middenweg, en hier liggen enorme bulten suikerbieten aan de voet van enorme windmolens. Honderd jaar geleden was de provincie de graanschuur van Nederland, en de rijke akkergronden leveren nog altijd tonnen en tonnen voedsel op.

Een kleine handwijzer dirigeert ons naar een doodlopende weg die aan de voet van de zeedijk eindigt. We parkeren de Mazda op het kleine parkeerhaventje, noordelijker dan dit kom je niet met de auto. De laatste honderd meters wandelen we naar het monument, de wind is koud, maar de lucht is opgeklaard. Borkum is in zicht en in GSM-bereik: de Duitse overheid wijst ons digitaal op onze beperkingen. Daarvan ervaren we gelukkig niets in deze immense leegte, onze vrijheid is een rugzak met een lunchtrommel en een thermoskan hete koffie. Wie doet ons wat?

De koffie smaakt prima en junior heeft hilarische lol met ‘stenen in het slik werpen’. En het moet gezegd: de landing van een steen in de dikke sliklaag heeft een komisch effect – voornamelijk door het flatulente geluid van de substantie. De Noordkaap is gemarkeerd met een monument van cortenstaal, vijf meter rechts daarvan is een kleine gedenksteen te vinden ter ere van de bemanning van een Britse Wellington bommenwerper. Op de derde Augustus van 1940 sloeg hun vliegtuig te pletter tussen Borkum en Groningen. Het kleine Duitse Waddeneiland speelde een belangrijke rol in de luchtverdediging van het opkomende Derde Rijk, en de Wellington heeft daar de hoogste prijs voor betaald. We kunnen helaas niet lang stilstaan bij de geschiedenis, van de 1.300 kilometer die onze rit lang is, hebben we nog maar 90 afgelegd.