SsangYong Tivoli 1.2 T-GDI

Fijne kilometervreter

Mijn eerste rit met de Tivoli 1.2 T-GDI voert over 200 kilometer snelweg en de nieuwe motorisering heeft me daarbij prettig verrast. Binnen de eerste 5 kilometers heb je de motorkarakteristiek doorgrond: na het opschakelen heeft de turbo een halve seconde nodig om op te spoelen, maar daarna heb je nagenoeg het volledige koppel op afroep direct beschikbaar. De motor is goed stil en heeft een prettig geluid bij (stevig) optrekken. Wat mij met name goed bevallen is, is het acceleratievermogen bij het invoegen en het inhalen. Tussen 1.500 en 3.000 toeren komt de Tivoli erg vlot van zijn plek, eigenlijk is deze instapmotor meer dan adequaat voor het voertuiggewicht van 1.245 kilo, ik heb geen moment verlegen gezeten om meer vermogen. De versnellingsbakverhoudingen zijn goed gekozen bij de vermogen- en koppelkromme. De zesde versnelling is een echte overdrive. Op constante snelheid is de 6 vanaf 90 kilometer per uur bruikbaar, voor een inhaalactie tussen de 80 en 120 kilometer per uur is het wel aan te raden om even naar de 5 of misschien 4 terug te schakelen. De versnellingspook vergt af en toe wel een stevige hand, zeker bij het schakelen naar de 5 en 6, maar gedurende de testweek werd de bak een stuk beter te bedienen. Mijn vermoeden is dat deze wat inloopkilometers nodig had.

Veilig en vertrouwd: volwassen weggedrag

De nieuwe 1.2 T-GDI is dus een prettige aandrijflijn, maar een tweede punt waarvoor de Tivoli (ongeacht de motorisering) lof verdient, is de rust in de auto. Het onderstel is stevig gedempt, maar ook ontzettend stil. Tel daarbij op dat de carrosserie nauwelijks windgeruis veroorzaakt, de motor op kruissnelheid nagenoeg onhoorbaar en trillingsvrij is, en je hebt een auto waarmee het heerlijk kilometervreten is. SsangYong heeft echt werk gemaakt van de onderstelafstemming. Zoals gezegd is de demping stevig, maar er is een mooie balans tussen koperspubliek (het is een puike gezinsauto met veel ruimte) en de motorkarakteristiek (aangenaam vlot) gevonden. De veiligheidsreserves van het onderstel zijn groot. Bij een onverwachte uitwijkactie op snelheid zal de Tivoli geen gekke dingen doen, de koets maakt weinig rolbewegingen en de achteras houdt de auto goed beheersbaar. Het is enerzijds een veilige en zeer verantwoorde gezinsauto, maar als papa eens op een leuk stuurweggetje terechtkomt, dan kan hij zich ook prima vermaken. De Tivoli heeft een variabele stuurbekrachtiging, je kunt kiezen tussen Normal en Sport. Het verschil merk je zeker, maar het is niet heel groot. Na elke start springt de instelling terug naar Normal. Over sturen en weggedrag gesproken: de 1.2 T-GDI krijgt een iets eenvoudiger achteras mee (de 1.5 en de 1.6 diesel hebben een multilink achteras), en het uitrustingsniveau Quartz heeft geen diepteverstelling op het stuurwiel. Toch heb ik achter het stuur een prima zithouding kunnen vinden, en de starre achteras heeft geen enkel moment tot beperkt rijplezier geleid.

De standaard rijbaanassistent werkt heel prettig, het systeem slaagt er op de snelweg in om de auto mooi te centreren in de rijstrook en ik heb gedurende de testweek geen moment aanleiding gehad om te corrigeren. In combinatie met de rechtuitstabiliteit en de lage geluidsdruk in het interieur leidt de Lane Assist tot een hoger comfort. Maar wat voor alle andere merken geldt, geldt ook voor SsangYong: de ratjetoe aan wegbelijningen in Nederland zorgen ervoor dat de Lane Assist op buitenwegen de verkeerde plaats op de weg zoekt, zeker als de middenbelijning ontbreekt. Ons land is hierin kennelijk uniek, en het maakt rijbaanassistenten dan tot vervelende bemoeials. SsangYong heeft er gelukkig voor gekozen om de schakelaar voor de Lane Assist blindelings vindbaar te maken, direct links achter het stuurwiel.