3.000 kilometer per CX-30
8 september 2022Moderne auto’s met oude problemen
Het is logisch dat we geen gecamoufleerde testauto’s zien op de route, het is simpelweg te druk. Maar na het zien van zoveel geklungel schiet me te binnen dat autofabrikanten hun prioriteiten wellicht ook opnieuw overwogen hebben: alle technische misère die we vandaag zagen zijn inherent aan moderne auto’s: downsizemotoren met automatische transmissies die lage toeren aanhouden, geïsoleerde interieurs die weinig doorgeven van het wel en wee onder de motorkap en tamelijk gevoelloze besturing- en remsystemen. Alleen de EV’s die we zagen rijden gingen moeiteloos naar boven en gecontroleerd naar beneden. Wat dat betreft is de komst van een volledig elektrische aandrijving een verademing; je kunt als bestuurder weinig fout doen. Aan de andere kant: als je je een beetje in je auto verdiept dan gaat het lang goed. De e-SkyActiv X doorstaat de beklimming en afdaling moeiteloos, maar ook voor ‘onze’ CX-30 geldt dat je dergelijke bergpassen wel met beleid moet aanvliegen.
De terugreis rijden we via de Felberntauerntunnel, Mittsersil en Pass Thurn terug. Hoewel het hoogseizoen is, is het op deze route vrij rustig. We kunnen probleemloos de maximale snelheid volgen, en eindelijk kan ik een lekker potje sturen in de CX-30. Op de Bundesstrassen in de dalen houdt de transmissie de toeren laag, in de klim en in de haarspeldbochten gebruiken we de Sportstand. Het stuurgevoel en het rijgedrag zijn geweldig – ook deze Mazda laat zien dat Jinba Ittai geen loze term is. Je bent als bestuurder echt verbonden met de auto. Je merkt wel dat de CX-30 meer rolneiging dan een Mazda3 heeft in bochten door het hogere zwaartepunt, maar de snelheid waarmee je bochten kunt ronden is indrukwekkend. Hier verdienen ook de banden lof: de Toyo’s die Mazda af fabriek monteert zijn comfortabel en hebben een laag afrolgeluid. Maar ze hebben ook ontzettend veel grip waardoor ze de CX-30 een uitgesproken karakter als rijdersauto geven.
De frontradar redt de vakantie
De laatste vakantiedagen is het warm, ondanks de prima climate control aan boord beperken we onze autokilometers. Zwemmen, ijs eten, terrasjes pakken en vooral ’s avonds wandelen staan op het program. Zoals altijd vliegt de vakantie voorbij en een week na de heenreis zitten we alweer midden in de terugreis. De terugreis blijkt cruciaal voor een geslaagde vakantie – we proberen het rustig aan te doen, maar de toiletstaus en overvolle raststätten maken het er niet beter op. De beste remedie is om de hoofdroute te verlaten en op een rustig plekje een goede pauze te houden. Die zijn er gelukkig genoeg in Duitsland. In een slapend stadje vinden we een prima restaurantje waar je goedkoper eet dan bij een fastoodketen aan de snelweg, en waar het sanitair brandschoon is. Met een lege blaas en volle maag zoeken we de snelweg weer op, niet wetend welk onheil we daar tegenkomen.
We zijn anderhalf uur verder als ter hoogte van Montabaur een sukkelend campertje de middelste baan opzoekt om een vrachtwagen in te halen. Op dit stukje Autobahn is er geen Tempolimit en op de middelste- en linkerbaan ligt het tempo rond 130 kilometer per uur. Het campertje heeft niet gespiegeld en dwingt een snellere achterligger naar de linkerbaan. Daar ligt het tempo weinig hoger (goddank) maar drie auto’s voor ons ontstaat een aanrijding. Het gebeurt in een oogwenk en voordat ik er van schrik zet i-Activsense een remingreep in. De CX-30 duikt in zijn veren en na enkele tientallen meters staat de Mazda stil, in de binnenspiegel zie ik onze achterligger eenzelfde noodstop maken. Het remvermogen van de Mazda is uitermate indrukwekkend, maar ook de Toyo banden verdienen hier grote lof. De schade is niet groot – wij stonden met enkele wagenlengtes achter onze voorligger stil en ook de auto’s achter ons zijn bijtijds gestopt. De auto’s voor ons schuiven op naar de vluchtstrook, het overige verkeer is ook tot stilstand gekomen. De aanrijdschade is gelukkig beperkt: bumperschade en een gescheurd achterlichtglas. Wij kunnen schadevrij verder, maar eerst maken we een stop om even bij te komen. Als we onze reis huiswaarts vervolgen komen we het campertje weer tegen. Nog altijd op de middelste baan met 90 kilometer per uur.
Plussen en minnen
Al met al hebben we 3.000 kilometer in een week gereden, dat betekent dat we de CX-30 behoorlijk intensief gebruikt hebben. De pluspunten van de auto zijn duidelijk, maar zijn er ook nog zaken die beter kunnen? Uiteraard, maar het zijn kleine dingen. Om te beginnen is de zitruimte achterin voor volwassenen net te beperkt voor lange ritten. Als je regelmatig met het hele gezin reist en de kids zitten flink in de groei, dan is de CX-5 een betere keuze. De climate control moest flink aan de bak, gezien de buitentemperaturen van ruim 30 graden. Het systeem varieert de snelheid van de ventilator continu, het ene moment is de luchtstroom zwak, het andere moment vrij hard. Dit konden we omzeilen door de snelheid van de blazer handmatig te regelen, maar dit is wel een punt van aandacht voor de Mazda-engineers. In het digitale deel van het instrumentarium kun je een verbruiks- en actieradiusmeter naast de snelheidsmeter oproepen. De verbruiksmeter is handig omdat deze ook het opladen (regeneratie) bij het afremmen laat zien (de e-SkyActiv X is een mild hybride), maar de actieradiusmeter toont dezelfde informatie als de brandstofmeter. Het zou mooi zijn als je op die plek een olietemperatuurmeter of oliedrukmeter had. Dat past beter bij het karakter van rijdersauto dat de CX-30 heeft. Hoewel de vakantie kort was, was ‘ie ook krachtig. Bij thuiskomst zijn we blij dat we er weer heelhuids zijn, dat de Mazda ongeschonden gebleven is en dat we nog een keurig verbruik genoteerd hebben. Met de cruise op 140 kilometer per uur noteerde de boordcomputer 6,1 liter per 100 kilometer. Over de gehele reis van 3.000 kilometer lag het gemiddelde verbruik op 5,7 liter (!). De volgende vakantie is nog niet gepland, maar de Mazda CX-60 lijkt ons wel een geschikte kandidaat voor de volgende uitgebreide reistest. Benieuwd of de PHEV zuiniger is dan de e-SkyActiv X…
